به تدریج متوجه شدم که وقتی از دست کسی عصبانی هستم، معمولا به این دلیل است که خودم از درون رنج می برم و از دست خودم عصبانی هستم. قبلا هرگز متوجه این موضوع نشده بودم. کلمات او مدام به ذهنم می آمد: «کسایی که دیگران رو اذیت می کنن خودشون بیش تر از همه اذیت می شن.» حق با او بود. نکته همین بود. اگر بتوانی زخم های خودت را درمان کنی، دیگر نه صدمه می خوری و نه به دیگران صدمه می زنی. وای! یعنی بودن با روث به نوعی من را شفا می داد؟

هفته ی قبل، روث به من گفته بود که آخرین چیزی که قصد دارد به من بیاموزد، قدرت رسیدن به هر چیزی است که می خواهم. آمادگی رسیدن به آن مرحله را داشتم. از حرف زدن در مورد قلب کمی خسته شده بودم. خیلی وقت ها فکر کردن به آن آزارم می داد و خاطرات دردناکی را جلوی چشمم می آورد که مدت های طولانی سعی کرده بودم در اعماق درونم دفن کنم تا کم تر آزارم دهند اما متوجه شدم که هرچند ظاهر شدن این خاطرات واقعا دردناک است، مواجهه با آن ها هربار راحت تر می شود و دیگر چندان دردناک نیستند. در نهایت، با این که می توانستم این رویدادها را در ذهنم زنده کنم، واکنش عاطفی ام مانند قبل نبود. می توانستم با آن خاطرات بنشینم و در رنج و درد ناشی از آن ها غرق نشوم. می توانستم با آن خاطرات بنشینم و خودم را سرزنش نکنم یا به نوعی فکر نکنم که تقصیر من بوده است. دیگر می توانستم با آن خاطرات وقت بگذرانم و داشتم متوجه می شدم که اگرچه گوینده هنوز در آن جا بود، دیگر مانند قبل به او توجه نمی کنم یا شاید هم صدایش واقعا کم شده است.

روث قلب من را کاملا باز می دید و اگرچه گاهی درد داشت، حال دلم خوب بود.