دکتر شیم همیشه همه ی سعی اش را می کرد تا به بهترین شکل، به سوال های من جواب بدهد. در ضمن، تنها کسی بود که بدون هیچ پیش داوری و تعصبی به حرف های من درباره ی ارتباطم با گون گوش می داد.

بعد از این که یک کاسه اودن خوردم، پرسیدم: «یعنی قراره همه ی عمرم رو این طوری زندگی کنم؟ بدون این که هیچ وقت احساسات داشته باشم؟» دکتر شیم گاهی اوقات برای من غذا می خرید. فکر می کنم نودل را خیلی دوست داشت. یا نان بود یا نودل. او بقیه ی ترشی ترب قرمزش را خورد و لب هایش را پاک کرد.

-سوال سختیه؛ اما بذار بهت بگم همین که این سوال رو مطرح کردی، خودش گام بزرگیه. برای همین، بیا امتحانش کنیم.

-چی رو امتحان کنیم؟ شما می گین که یه مشکل ذاتی توی مغزم هست. مامان هر روز بادوم بهم می داد، اما هیچ تاثیری نداشت.

-خب، من فکر می کنم به جای بادوم خوردن، باید یه موقعیت خارجی دیگه رو که ارزششو داره، امتحان کنیم. راستش مغز انسان از اون چیزی که تو فکر می کنی، راحت تر گول می خوره.

دکتر شیم می گفت اگر من به تقلید احساسات ادامه بدهم، حتی اگر الکی این کار را بکنم، بادام های کوچک مغزم آن ها را به عنوان موقعیت های واقعی ادراک می کنند و همین امر بر اندازه یا فعالیت هسته ی آمیگدال تاثیر می گذارد. به این ترتیب، شاید کمی راحت تر بتوانم احساسات افراد دیگر را بخوانم.

-ولی مغز من حداقل پونزده ساله که توی این وضعیت ثابت مونده. چطور ممکنه الان یه دفعه ای تغییر کنه؟

-بذار یه مثال برات بزنم. یه نفر که هیچ استعدادی توی اسکیت بازی نداره، شاید با وجود چندین ماه تمرین، بازم هیچ وقت نتونه بهترین اسکیت باز بشه، اما با تمرین، حداقل می تونه قدمی روی زمین یخ زده برداره.