در آغوش گرفتن دردها و رنج ها

وقتی حس شفقت را تجربه می کنید، مدار مراقبت ذهن شما هورمون اُکسی توسین که یک هورمون آرامبخش طبیعی است آزاد می کند. این حس همچنین هر نوع پریشانی و آشفتگی روانی را کاهش می دهد. این تمرین، مدار مراقبت ذهنتان را درگیر می کند و استرس، اضطراب، افسردگی و دیگر عواطف منفی درون شما را تسکین می دهد.

همین که تمرین خویشتن پذیری را انجام دهید، پس از چند دقیقه تاثیر تمرین به آغوش کشیدن رنج ها را خواهید فهمید. ابتدا، همه حس ها و افکار بدنی خود را بی اراده می پذیرید. این همان پذیرش عمیق و بنیان اصلی تولد شفقت است.

تمام انسان ها رنج می کشند. رنج چیزی است که در گونه انسان مشترک است. همه ما شکست، ناامیدی و اضطراب را به شکل های مختلف در طول زندگی تجربه می کنیم. همه می دانیم تنهایی، اندوه و عصبانیت چه دردهایی هستند. با این حال، اکثر ما هنوز هنر در آغوش گرفتن رنج ها و دردهایمان را نیاموخته ایم تا بتوانیم با مهربانی و شفقت این دردها را به آرامش و درک تبدیل کنیم. هدف از این تمرین، همین است.

در آغوش کشیدن دردها و رنج ها دو گونه است:

١.دریافت مهربانی از فرد دیگر: شخصی را تصور می کنیم، شخصی که می شناسیم، دوستی شفیق، یک معلم یا راهنمای معنوی و یا یک انسان امن، یک حیوان دوستداشتنی یا حتی تصویری از طبیعت. این فرد یا منظره از طبیعت را تصور میکنیم که درحال محبت و پذیرش ماست. آن ها می توانند شفقت خود را هرطور که اثرگذار هست، بیان کنند. مثلا می توانند ما را در آغوش بگیرند، حرف های محبت آمیز به ما بزنند یا فقط به ما نگاه کنند. مهم ترین بخش تمرین این است که وقتی در رنج هستیم، این افراد یا مناظر موردعلاقه، به ما شفقت منتقل می کنند.