معصوم بودن در کلام، یعنی آن را علیه خویشتن به کار نگرفتن، اگر من شما را در خیابان ببینم و احمق خطابتان کنم، به نظر می رسد که از کلام علیه شما استفاده کرده ام. اما در واقع از کلامم علیه خودم استفاده کرده ام، چون شما به خاطر سخنان من از من بیزار می شوید و این بیزاری برای من خوب نیست. بنابراین اگر من خشمگین شوم و با کلامم زهر به سوی شما سرازیر کنم، درواقع از کلامم علیه خودم استفاده کرده ام.

من اگر خودم را دوست داشته باشم، این عشق را در تبادلاتی که با شما دارم نشان می دهم، و در این صورت معصومانه از کلام استفاده می کنم، چون چنین عملی عکلس العملی دوستانه خواهد داشت. اگر شما را دوست داشته باشم، شما نیز مرا دوست خواهید داشت. اگر به شما توهین کنم، شما هم به من توهین خواهید کرد. اگر نسبت به شما حق شناس باشم، شما نیز نسبت به من حق شناس خواهید بود. اگر با شما خودپسندانه برخورد کنم، با من خودپسندانه برخورد خواهید کرد. اگر از کلام برای افسون کردن شما استفاده کنم، شما هم مرا افسون خواهید کرد.

بی گناه بودن در کلام، یعنی استفاده درست و مناسب از انرژی؛ یعنی به کار گرفتن انرژی در جهت حقیقت و عشق به خود. اگر با خودتان میثاق ببندید که در کلامتان بی گناه باشید، دقیقا به همین قصد، آن وقت حقیقت از طریق شما تجلی می کند و همه سموم عاطفی ای را که در شما وجود دارد، شستشو می کند. اما بستن این میثاق دشوار است، چون ما آموخته ایم که دقیقا برعکس عمل کنیم. ما آموخته ایم که عادتا دروغ بگوییم، هم در ارتباطمان با دیگران و هم در ارتباط با خودمان، و این دومی خیلی مهم تر است. ما در استفاده از کلام معصوم نیستیم.