خودش را آن قدر مقصر و جنایتکار می دانست که جز طلب بخشایش از خدا راه دیگری برایش باقی نمانده بود و چون کس دیگری در جهان جز مرد جوان نداشت از او بود که درخواست پوزش می کرد. هنگام نگاه کردن به او سرافکندگی و حقارتش چنان به نظرش واضح و مبرهن می آمد که نمی توانست کلمه دیگری بر زبان راند. ورونسکی نیز خود را درست مانند آدم کشی می دانست که در مقابل جنازه بی جان مقتولی ایستاده باشد. این پیکری که به دست او قربانی شده بود، عشقشان و یا در حقیقت نخستین مرحله عشقشان بود. خاطره اینکه این شرمساری تا چه اندازه برایشان گران تمام شده بود، خاطره ای دهشتناک بود. احساس بی عفتی و آلایش، آنا را خرد می کرد و در عین حال ورونسکی را نیز تحت تاثیر قرار می داد. اما ترس و وحشت قاتل در مقابل جسد مقتول هرچه باشد، چاره ای جز آن ندارد که جنازه را مخفی کند و یا آنکه آن را قطعه قطعه نماید و از جنایت خود استفاده کند و به همین جهت با خشم خارق العاده ای بر روی جسد می افتد تا آنکه آن را قطعه قطعه کند. ورونسکی نیز مانند آن قاتل اینک صورت و شانه های آنا را غرق بوسه می کرد. زن زیبا دست او را به دست گرفته و تکان نمی خورد. آری این بوسه ها را به قیمت حیثیت و شرافتش خریداری کرده بود.

آری این دست که برای همیشه به او تعلق داشت مال همدستش بود. آن دست را بلند کرد و بوسید. مرد جوان در مقابلش به زانو افتاد و کوشید در چهره ساکت و مرموز او چیزی بخواند. آنگاه آنا با تلاش فراوان از جای برخاست و او را عقب راند. صورتش بیشتر از آن جهت تاثرانگیز و ترحم آور بود که به هیچ روی از زیبایی و دل انگیزی او کاسته نشده بود.