با عنایت به الطاف خداوند تبارک و تعالی، اکنون که قلم به دست گرفته ام تا در باب یکی از محاکمات حیرت انگیز تاریخ انقلاب اسلامی سخن بگویم، حسی دوگانه دارم
نخست غمگینم از اینکه می خواهم روش و منش کسانی را نقد کنم که على الأصول می بایست شرایط را به گونه ای سامان می دادند که عمل آنان ستودنی باشد نه نکوهیدنی
دوم، خوشحالم از اینکه، به قدری از چنبره قدرت رهایم که بی کمترین هراسی می توانم از فروکاهیدن بسیاری از هدفها و ارزشهای انقلاب که به چنگال قدرت غیر مهذب گرفتار آمده است، انتقاد کنم و از گوشه هایی از مظلومیت اسلام و انقلاب، پرده برگیرم.
شکی نیست که اقتدار سیاسی، بنیاد هر حاکمیت سیاسی را قوام می بخشد. اگر نظام سیاسی از اقتدار برخوردار نباشد نمی تواند از حقوق شهروندان خود دفاع نماید و کیان ارزشهای انسانی را تحکیم بخشد. حتی تحقق جامعه مدنی
که از ضرورتهای جامعه سیاسی مدرن است و نسبت عرصه عمومی با حاکمیت را تعادل می بخشد – تنها در پرتو اقتدار سیاسی حاکمیت می تواند واجد اعتبار و تصربخش باشد. هر چه درباره اهمیت اقتدار سیاسی سخن گفته شود کم است. روشن است که بیشترین عزم اینجانب تعمیق اقتدار نظام است. چرا که با عنایت به مسؤولیتهای متعددی که بر عهده داشتم به نیکی و روشنی……

رای دادگاه ویژه روحانیت پاسخ عبدالله نوری به رای دادگاه

 عبدالله نوری در مقدمه کتاب علت نام‌گذاری کتاب را این گونه ذکر می‌کند:
  دفاعیات خود را شوکران نامیدم تا حکایت‌گر آرزو و آرمانی باشد. امید آن‌که در جمهوری اسلامی نقد مصلحانه و اصلاح‌طلبانه به مثابه شوکرانی، خیرخواهان جامعه را با هزینه‌های سنگین و یا حذف مواجه نسازد. اصلاح‌طلبی در عرصه اقتدار باید به عملی عرفی و عادی بدل شود و همچون نسیمی روح‌بخش در عرصه عمومی، ضمیر شهروندان را هربار تازگی و صفای مکرر بخشد.