"فضل‌الله صبحی مهتدی" از بهاییان معروف کاشان بود. صبحی پس از جنگ جهانی اول برای زیارت عبدالبها به حیفا رفت و در آن‌جا سال‌ها کاتب عبدالبها بود. وی پس از سالیان متمادی از بهاییان جدا شد. خاطرات ایشان به دو دلیل قابل توجه است: نخست شخصیت نویسنده که از افاضل و ادبای برجسته‌ی عصر بوده و دیگر محتوای خاطرات اوست که به تاریخ و عملکرد فرقه‌ی بهایی‌گری اختصاص دارد. چنان که صبحی خود در خاطراتش گفته پس از تکفیر و جدایی از بهاییان، آن‌ها رویه‌ای خصومت‌آمیز با وی پیش گرفته‌اند. وی برای دفاع از خود و بیان حقایق و علل برگشت از بهایی‌گری مجبور شد شرح دگرگونی و خاطرات دوران بهایی‌گری و فعالیتش را به نگارش درآورد. در واقع او خاطراتش را به ترتیب در دو کتاب با عنوان "کتاب صبحی" و "پیام پدر" آورد که کتاب حاضر مجموع این دو کتاب است. این دو کتاب، فساد عظیم و همه‌جانبه‌ی دستگاه رهبری بهایی‌گری، انحراف اخلاقی و انحطاط معنوی مبلغین بهایی را نشان می‌دهد. این دو کتاب به شناخت ماهیت و حقیقت شکل جدید ارتجاع و خرافات و مظهر کمال مذهب‌سازی به وسیله‌ی استعمارگران، کمک فراوانی می‌کند و اسرار جالبی را فاش می‌سازد. حضور متمادی نویسنده نزد عبدالبهاء به عنوان منشی ایشان بر اهمیت و ارزش این دو اثر افزوده است. نخستین نسخه‌های کتاب صبحی به سال 1312 شمسی در مصاحبه‌ی دانش تهران چاپ شده است و چاپ "پیام پدر" به سال 1332 شمسی برمی‌گردد.