«مه‌سوار» اثری داستانی از علی صداقتی خیاط است. علی صداقتی مشهور به «عموخیاط» متولد ۱۳۲۵ مشهد، نویسنده، فعال حقوق کودک و جامعه‌شناس است. او سال‌های زیادی صرف سوادآموزی به کودکان کار و خیابانی و محروم از تحصیل نموده و مبتکر یک شیوه آموزشی جدید (به نام هنر خواندن و نوشتن) برای آموزش به کودکان و بزرگسالان بازمانده از تحصیل است. حکیم ایاز مردی ثروتمند است که به دلیل زندگی خوب و مرفهی که داشته حتی تشخیص سن و سالش مشکل است اما مردم روزی او را سر سجاده اش در حالی که لباس ساده کرباسی به تن داد، مرده پیدا می کنند و این موضوع برای همه تعجب‌برانگیز است. حکیم ایازی که جز ابریشم نمی‌پوشید چه شده است که به کرباسی راضی شده؟ «حکیم ایازی که همیشه لباس ابریشمی می‌پوشیده حال با پیراهن کرباسی روی تخت غسالخانه افتاده! پرسشی کرد و پاسخی شنید. آستین‌ها را لوله کرد، بالا زد و مشغول شد. پیراهن کرباسی سفید و شلوار سیاه را که بیرون آورد، مدتی به جسد خیره شد. لبانش لرزید. پشت به جسد، سرش را به دیوار تکیه داد. نفسی تازه کرد و باز دوباره به جسد خیره شد. ایمان به چشمانش را از دست داده بود. باورش نمی‌شد. با ناباوری بیرون آمد. جلوی در غسالخانه با آستین‌های بالا زده ایستاد. چند تن از آشنایان را صدا زد. همه مبهوت و متحیر به جسد حکیم ایاز چشم دوخته بودند. مشهدی حسن به پوست صاف، عضلات ورزیده، رنگ مو، حتی کشاله ران اشاره کرد. هیچ چین و چروکی روی پوست بدن دیده نمی‌شد. مویی کرک‌وار دست و پای جسد را پوشانده بود. نه بلند بود و نه کوتاه. حتی یک موی سپید زیر بغل، وسط سینه یا در میان سر و صورت دیده نمی‌شد.» این ابتدای داستان مه‌سوار است که از مرگ حکیم شروع می‌شود و به گذشته و زندگی او باز می‌گردد تا رازهای آن را برای خواننده بگوید.