طرحی انتقادی از سیمای زندگی تحصیلکردگان را توصیف می‌کند. این اثر به دلیل واقع‌نگری و پرداختن به گرفتاری‌های روزمره سبب شده است تا از نظر ثبت زبان، روحیه، و شیوه‌ی زیست جوانان دوره‌ی رضا شاه، ارزشی جامعه‌شناسانه بیابد. نویسنده پس از ذکر هر واقعه، نظریات اجتماعی و اخلاقی خود را شرح می‌دهد. او متاثر از نویسندگان رمانتیک با بینشی سوگنامه‌ای، زندگی بینوایان را با ناتورالیسمی چرک و تیره توصیف می‌کند. اما تنها راهی که وی برای چاره این همه فلاکت مطرح می‌سازد خواب و فراموشی است.
